پوشش روی با توجه به طبیعت و ضخامت خود، حمل، جابجایی و شرایط کاربری معمولی قطعه گالوانیزه شده را تحمل می کند، بدون اینکه ور بیاید یا پوسته پوسته شود.
هر چند که برخی مواد را می توان بعد از گالوانیزه شکل دهی نمود، اما به طور کلی پوشش روی قطعات گالوانیزه شده، طبق استاندارد ASTM A123 برای تحمل خمکاری شدید بیش از حد سنگین بوده و امکان صدمه دیدن پوشش وجود دارد.
طبق دستورالعمل استاندارد ASTM A123، چسبندگی پوشش بر روی سطح ماده زمینه با برش دادن یا قلوه‌کن کردن به وسیله یک چاقو بررسی می شود. چاقو باید با فشار اعمال شود به نحوی که تلاش برای جدا کردن بخشی از پوشش را نشان دهد. اگر پوشش جلوتر از نوک چاقو به شکل یک لایه ور بیاید و فلز پایه را نمایان کند، چسبندگی نامناسب شناخته خواهد شد. تست چسبندگی نباید در لبه ها یا گوشه های قطعه (محل هایی که پوشش کمترین چسبندگی به قطعه را دارد) انجام گیرد و چسبندگی پوشش در این محل ها نباید تعیین کننده چسبندگی کل پوشش باشد. بعلاوه، نباید تکه های کوچکی از پوشش را تراشیده یا کنده‌کاری کرده و آن را معیاری برای مردود شدن پوشش قرار داد.
مطابق با الزامات استاندارد ملی INSO 16353، نیازی به آزمایش چسبندگی روی و فلز اصلی نیست، زیرا چسبندگی خوب مشخصه فرایند گالوانیزه است. بعلاوه، این استاندارد هیچ روشی را جهت آزمایش چسبندگی پوشش گالوانیزه گرم پیشنهاد نکرده است. اما به این نکته اشاره می کند که پوشش های ضخیم نر نیاز به جابجایی با دقت بیشتری نسبت به پوشش های نازک تر داشته و خمش و تغییر شکل بعد از گالوانیزه، جابجایی عادی محسوب نمی شود. همچنین، اگر آزمایش چسبندگی الزام مشتری باشد، روش آزمون باید پیش از انجام گالوانیزه به توافق مشتری و گالوانیزه‌کار برسد.
